1. W prezencie od losu dostał szczęście

Delikatnie uchylił orzechowe drzwi i zajrzał do zaciemnionego pomieszczenia, od razu przybierając pytającą minę. Nigdy nie zrozumiał, dlaczego jego bliźniak zdecydował się pomalować pokój na ciemnoszaro, choć to podobno on był mroczniejszy i to do niego pasowałyby takie pomysły. Zawsze było tu tak ponuro, zwłaszcza że Tom unikał nadmiernego palenia światła, a właściwie generalnie palenia światła i to bynajmniej nie ze względu na oszczędność. Po prostu taki był, zamknięty w swoim świecie, tak samo jak teraz, gdy świeciła się tu tylko stojąca w rogu lampa, rzucająca na pomieszczenie jedynie rozpraszającą mrok poświatę.

Rozejrzał się niepewnie i napotkał parę niemal identycznych jak swoje, brązowych oczu, spoglądających na niego ze zdziwieniem spod uniesionych brwi. Tom pół siedział, pół leżał na swoim wielkim łóżku w jakiejś dziwnej pozie, a na nogach trzymał laptopa. Nieruchomo obserwował wetkniętą między drzwi a framugę głowę swojego brata, która wyglądała, jakby była tam doklejona.

- No co się tak skradasz? – wypalił nagle. – Pogrzało cię? Nie umiesz drzwi otwierać?

- Przymknij się! – odwarknął młodszy Kaulitz i porozumiewawczo wskazał głową na ścianę dzielącą ich pokoje. Wszedł do środka i najciszej jak mu się udało zamknął za sobą drzwi, po czym delikatnie odsunął krzesło od biurka i usiadł na nim, odkręcając się w stronę brata. Nie wiedział dlaczego, ale wolał zachować od niego jakąś bezpieczną odległość. Miał głowę tak pełną kłębiących się myśli, że gdyby mógł, odsunąłby się na kilka kroków sam od siebie. – Śpi. – Dodał, na wypadek gdyby Tom nie zrozumiał jego gestu.

Dopiero teraz, po powrocie do domu z dziesięciogodzinnej podróży mogli spokojnie porozmawiać, bo w tourbusie nie było ku temu sposobności, lecz zamiast tego milczeli. Przyglądali się sobie w ciszy przez kilka długich minut i może rozumieli się tak dobrze, a może nie wiedzieli, co powiedzieć.

Pierwszy odezwał się dredowłosy i od razu zadał pytanie, po którym znów zapadło przepełnione wątpliwościami milczenie.

- Co masz zamiar teraz zrobić?

Bill przymknął oczy i westchnął ciężko, po czym oparł łokcie o uda i przeczesał czarne, nieułożone dzisiaj włosy długimi, szczupłymi palcami. Wbił wzrok w ciemne panele i przypatrywał się rozmieszczeniu słoi na drewnie, jakby było to najbardziej interesującym zajęciem w jego życiu. Tom znał go jak nikt inny i w mgnieniu oka potrafił rozpoznać, że z jego bratem jest coś nie tak. Od rana wymieniali między sobą porozumiewawcze spojrzenia i chociaż Bill powinien był teraz leżeć przy tej radosnej dziś jak nigdy, uroczej blondynce i czuwać nad jej snem, zbyt dużo go gryzło, by zachowywać się, jak gdyby nigdy nic się nie stało, podczas gdy jego życie wywróciło się do góry nogami. Znajdował się w miejscu, do którego od jakiegoś już czasu myślał, że nie uda mu się dojść. W prezencie od losu dostał szczęście i nie za bardzo wiedział, jak należy się z nim obejść. Miał ochotę zajrzeć do pudełka, z którego je wyjął i poszukać do niego instrukcji obsługi. Z tym że do szczęścia i miłości nie było żadnych pudełek, a tym bardziej żadnych instrukcji.

A był szczęśliwy jak nigdy i zakochany jak nigdy. I jak nigdy niepewny.

- Ja… Chyba… - zaczął, nieskładnie się jąkając. Odkąd tylko tu wszedł, próbował w myślach ułożyć jakąkolwiek wypowiedź, ale wydawało mu się, że żadne słowa nie są w stanie wyrazić jego uczuć.  – Ja po prostu nie wiem, Tom – wyznał w końcu, podnosząc zmęczony wzrok na brata. W nocy prawie nie spał, bo bał się, że gdy tylko zamknie oczy, ona zniknie z jego objęć. Obserwował, jak leżąc na jego piersi, delikatnie uśmiechała się przez sen i z największą ostrożnością gładził jej opadające na dekolt włosy oraz odsłonięte ramiona, czule całując czubek jej głowy. Zasnął przypadkiem dopiero nad ranem, ale spał może godzinę, bo otworzył oczy, gdy ona wciąż miarowo oddychała, pogrążona w spokojnym śnie. Najdłużej jak się dało przeciągał wyjście z łóżka za potrzebą, ponieważ bał się zostawić ją samą. Nieznacznie uniósł kąciki ust w górę, gdy przypomniał sobie, jaka była zdezorientowana, gdy ujrzała go w swoim pokoju, bo najwyraźniej tak samo jak jemu, to wszystko wydało jej się jedynie snem.

I jaka była piękna.

- Jak sobie wyobrażasz ten związek? – Tom zadał kolejne pytanie, na które Bill nie potrafił mu odpowiedzieć.

Nie wyobrażał sobie. Nigdy nawet nie myślał, że to wszystko, czego pragnął, kiedykolwiek się spełni. Marzył tylko o tym, jak dobrze byłoby trzymać ją co noc w ramionach, ale zapomniał, że jego świat nie składał się tylko z romantycznych wieczorów spędzanych we dwoje. Na co dzień był wokalistą obecnie najpopularniejszego zespołu w Europie i nawet teraz, gdy Ashley spała w jego sypialni, pod bramą domu stała grupka fanek, która zrobiłaby wszystko, by tylko móc go dotknąć. Dopiero po fakcie uświadomił sobie, jaką burzę w mediach i w nastoletnich życiach wywoła jego związek. Fanki już wystarczająco nienawidziły Ashley za to, że była makijażystką chłopaków. Od niemal trzech miesięcy snuły podejrzenia i choć jeszcze na samiutkim początku miały ku temu powody, tak w ostatnich tygodniach świat nie ujrzał ani jednego zdjęcia czy materiału filmowego, na którym byliby blisko, bo żaden takowy nie istniał. Bill wiedział, że dla dobra zespołu powinien ukrywać ten związek najgłębiej jak tylko się da, ale czy potrafiłby się jej wyprzeć? Czy umiałby zadać ten ból zarówno jej, jak i sobie, mówiąc do kamery, że wciąż jest sam i wypatruje w pierwszych rzędach miłości swojego życia?

- No? – wyczekujący głos Toma wyrwał go z zamyślenia. - Jak to teraz według ciebie będzie wyglądało? – Brat patrzył na niego surowo i oczekiwał odpowiedzi, choć doskonale wiedział, co Bill ma mu do powiedzenia. Nie mógł mu jednak odpuścić, musiał wyciągnąć to z niego dla jego własnego dobra, by nie stał w miejscu jak sierota i nie czekał, aż wszystko samo się jakoś ułoży. – Jaki ty masz teraz plan?

Młodszy Kaulitz przymknął oczy i zacisnął pięści, oddychając coraz szybciej. Nie mógł znieść pytań Toma, które sprawiały, że czuł się coraz słabszy, coraz mniejszy i coraz bardziej bezradny. Bliźniak niby nie mówiąc wiele, uświadamiał mu, że on nie był kimś, z kim można by było stworzyć w tym momencie udany związek. Bill nie był w stanie zapewnić Ashley normalnej relacji, bo czegokolwiek by nie zrobił, dokądkolwiek by nie poszedł, podążały za nim jego fanki, dzięki którym w wieku osiemnastu lat był już milionerem, które były siłą napędową jego kariery, jego pracy i jego przyszłości, a producenci i menagerowie prawdopodobnie udusiliby go własnymi rękami, gdyby zawalił coś w tym momencie. Sam Jost po usłyszeniu nowin z samego rana miał dosyć nietęgą minę, ale póki co niczego nie skomentował.

Krople potu wstąpiły na jego czoło, a jego szczupłe dłonie mimo zaciśnięcia ich w pięści, zaczęły się nerwowo trząść. Bał się. Tak bardzo się bał, że gdy nareszcie ją miał, straci ją ze względu na swoją nieadekwatność do związku. Myśli krążyły w jego głowie jak tornado, pustosząc jego umysł i pozbawiając go umiejętności podejmowania jakichkolwiek decyzji. Nie wiedział co ma zrobić ze sobą, z nią, z nimi i z całym swoim życiem, które przytłoczyło go swoim ciężarem. Wcale nie miał lekko. Ogromna suma na jego koncie niczego nie ułatwiała, a wręcz miał wrażenie, że przeciwnie - utrudniała. Właśnie w tym momencie, jak nigdy zapragnął być przeciętnym człowiekiem, by móc zapewnić jej normalny związek, którego nie będzie musiał się wypierać, lub który nie będzie początkiem końca jego kariery.

Przyszedł do Toma, by poznać odpowiedzi na niezadane pytania, lecz brat jedynie wypowiedział je na głos, pozostawiając go z nadal nierozwiązanymi problemami. Nie mógł być nawet na niego zły, bo prędzej czy później musiało do tego dojść. To jedynie Bill, choć od rana nieustannie chodziło mu to po głowie, szybko pozbywał się tej myśli. Bał się z tym zmierzyć i naprawdę miał czego, bo teraz siedział tu kompletnie rozbity i bezradny.

- Bill, do cholery! – wykrzyknął nagle zniecierpliwiony Tom, a czarnowłosy wciągnął ze świstem powietrze i podniósł na brata strapiony wzrok. Gitarzysta wstał z łóżka, po czym podszedł do Billa, stając tuż nad nim i patrząc na niego z góry. – Słyszysz, co ja do ciebie mówię? Pytam, co masz zamiar teraz zrobić.

- Nie mam bladego, kurwa, pojęcia – warknął, patrząc z wściekłością w bliźniacze oczy. – Wiem jedno, Tom. Za nic w świecie z niej nie zrezygnuję.

Dredowłosy udawał, że nie usłyszał tych słów. Odsunął się od brata i usiadł przodem do niego na krawędzi łóżka.

- Jak zobaczyłem was dzisiaj rano… - urwał gitarzysta, starając się poskładać myśli. – Bo niby wiedziałem, że od początku na nią lecisz i jeśli trzeba by było, to stanąłbyś na głowie, żeby ją zdobyć, nawet mimo twojej wątpliwego poziomu koordynacji ruchowej – Tom nawet w tak poważną rozmowę wplatał swoje docinki, na które Bill przestał już zwracać uwagę. – Ale mimo to od początku też twój związek z nią, czy z jakąkolwiek inną dziewczyną, wydawał mi się tak nierealny, że nigdy nie pomyślałem o tym, jak mógłby wyglądać. Może to dlatego, że gdy powiedziałeś mi, co do niej czujesz, przedstawiłeś mi też jej zdystansowane zachowanie wobec ciebie, przez co byłem pewny, że nic z tego nie będzie i nie zastanawiałem się nawet co by było gdyby. Ale właśnie dzisiaj rano, jak postawiliście mnie przed faktem dokonanym i jak zobaczyłem szczęście w jej oczach, gdy ją przytuliłeś i pocałowałeś, dotarło do mnie, jak bardzo skrzywdzisz tę dziewczynę. – Celowo zrobił pauzę, zmuszając brata do podniesienia na niego wzroku, po czym powiedział mu prosto w twarz: - To, co przeszła z nami do tej pory, jest niczym w porównaniu z tym, co czeka ją u twojego boku, Bill.

- Nie musisz mi tego mówić – wycedził czarnowłosy przez zaciśnięte zęby. – Bo gdy tylko ja zobaczyłem fanki przed hotelem, uświadomiłem sobie to samo. – Nabrał więcej powietrza, jakby chciał kontynuować, ale zamilkł na moment, by zaraz zacząć bezsilnym głosem: - Mam ją nareszcie u boku i czuję się dla niej tak bardzo nieodpowiedni, a na dodatek kompletnie bezradny, Tom. Niczym sobie nie zasłużyła, żeby przeżywać to, co ją czeka z tytułu związku ze mną, bo bez względu na to, czy się ujawnimy, czy nie, nasza przyszłość nie będzie kolorowa, przynajmniej do czasu, gdy jako zespół nie znikniemy ze sceny. Przez cały dzień bolał mnie jej uśmiech, bo cokolwiek nie zrobię, jakąkolwiek podejmę decyzję, wiem, jak ona będzie wkrótce cierpiała.

- Słuchaj, a może to nie jest po prostu odpowiedni moment? Nie lepiej byłoby to zakończyć, zanim na dobre się rozpoczęło? – Choć mogłoby się tak wydawać, Tom nie miał nic przeciwko Ashley u boku swojego bliźniaka. Po prostu doskonale go znał i wiedział, że musiał spróbować go podburzyć, by sprawdzić i jednocześnie uświadomić mu, jak bardzo mu zależało. Chciał upewnić siebie i jego, iż to co czuje Bill, jest tak mocne, że w walce o to jego bratu nawet przez myśl nie przejdzie, by z tego zrezygnować. I otrzymał dokładnie to, czego oczekiwał.

Napięte mięśnie twarzy czarnowłosego zdradzały, jak mocno się w nim gotowało. Nieco ironiczny głos jego starszego brata doprowadzał go do szału, a on sam miał ochotę udowodnić jemu i całemu światu, jak bardzo ją kochał. Obraz zawirował mu przed oczami, gdy dotarło do niego, iż ta propozycja naprawdę padła z ust Toma i mimowolnie wyobraził sobie, że miałby od niej odejść. Poniekąd miał świadomość, że byłoby to jakimś wyjściem z sytuacji. Może wtedy obydwoje cierpieliby mniej?

Zaczynał czuć się, jakby postradał zmysły i nie był w stanie poruszyć się ani odezwać. Jeśli było to możliwe, zacisnął zęby jeszcze bardziej. Dopiero po długich kilku minutach wpatrywania się z milionem wątpliwości w niemal lustrzane odbicie swoich oczu i swojej duszy, z zaciśniętym gardłem, lecz najbardziej stanowczym głosem, jaki potrafił z siebie wydobyć, powtórzył:

- Za nic w świecie z niej nie zrezygnuję.