4. Tylko we dwoje

- Proszę cię, wejdź – powiedziała cicho, wciąż trzymając go za rękę. Sytuacja była niezręczna i do granic możliwości idiotyczna. Jeden Kaulitz przychodzi do niej, by wytłumaczyć jej zachowanie tego drugiego, bo bardzo mu zależy na ich związku, a drugi pojawia się tu i myśli, że ten pierwszy... Właściwie to nie wiedziała, co myślał sobie Bill i dlaczego był tak wściekły. Niczym w brazylijskiej telenoweli.

Bill niby chciał, a niby nie chciał się wycofać. Delikatnie zaciskał szczupłe palce na jej małej dłoni i patrzył zdezorientowany to na nią, to na brata.

Reakcja Toma była szybka. Błyskawicznie założył buty, chwycił kurtkę i zakładając ją w biegu, rzucił czarnowłosemu jedno z tych bliźniaczych spojrzeń, które wyrażało dla nich więcej niż jakiekolwiek słowa. Nawet nie czekał na windę, zbiegł z czwartego piętra na sam dół.

Ashley zerknęła niepewnie w ukochane, brązowe tęczówki i równie ostrożnie pociągnęła Billa za rękę. Chciała i potrzebowała, by wszedł do środka i mocno ją przytulił, bo miała dosyć wszelkiego dystansu między nimi. W ostatnich tygodniach doświadczyła wystarczająco dużo napięcia, strachu i bezradności.

Po chwili zawahania przekroczył próg jej mieszkania, lecz zamiast zamknąć ją w objęciach, zdjął buty i skierował się do salonu, gdzie usiadł na sofie dokładnie w tym samym miejscu, w którym przed chwilą siedział Tom. Ashley podążyła za nim i zajęła miejsce po przeciwległej stronie. Patrzyła na niego wyczekująco, znów bojąc się cokolwiek powiedzieć. Zaczęło jej się wydawać, że już przyzwyczaiła się do takiej relacji między nimi. Chłodnej, zdystansowanej, służbowej. Zaraz jednak docierało do niej, że przecież nie była już w pracy, przecież dopiero co kochali się dzisiejszego poranka, więc tym bardziej mogła się do niego odezwać, a nawet wykrzyczeć mu prosto w twarz to, co leżało jej na sercu! Zamiast tego nadal milczała jak zaklęta, nawet nie próbując wydobyć z siebie głosu. Wciąż ją przytłaczał, a już w szczególności, gdy po chwili odwrócił głowę w jej stronę i wymownie patrzył jej prosto w oczy.

O czym myślał? Co siedziało mu w tej pięknej głowie?

Dlaczego miałaby cokolwiek nadal przypuszczać zamiast zapytać wprost?

Poderwała się z miejsca i niczym mała dziewczynka wdrapała się na jego kolana, wtulając się w jego tors. Omal się nie rozpłakała, gdy poczuła, jak wraz z głębokim wdechem unosi się jego klatka piersiowa, a jego ramiona silnie oplatają jej ciało. Opuścił głowę i zgłębił twarz w jej włosach, by po chwili unieść jej podbródek i spojrzeć prosto w jej zaszklone oczy.

- Nie rób tego nigdy więcej – wyszeptała, próbując opanować łzy. Przecież już nie chciała okazywać swojej słabości, nie chciała być tą rozchwianą emocjonalnie Ashley. Nawet jeśli serce nadal waliło jej jak oszalałe na samą myśl o czterech literach składających się na jego imię, a jej wnętrzności zaciskały się i rozkurczały na zmianę, gdy słyszała jego głos, to już nie chciała. Zastanawiała się tylko, czy po tak długim czasie nieświadomego igrania z jej uczuciami, uda jej się jakoś ustabilizować i w końcu uwierzyć, że ten, w którym całkowicie przepadła, którym całkowicie przesiąkła, spośród milionów wybrał właśnie ją.

- Czego? – zapytał, jakby naprawdę nie wiedział.

- Powiedz mi, o co chodzi i nigdy więcej niczego przede mną nie ukrywaj.

Poprawił się na sofie i poprawił ją na swoich kolanach. Wstrzymała oddech, gdy otworzył usta.

- Martwię się o ciebie, Ash – powiedział w końcu półgłosem.

- O mnie?

- O ciebie – powtórzył. – Nie chcę, żebyś znowu przechodziła przez piekło. Wiesz, do czego zdolne są moje fanki.

- Do wszystkiego – wtrąciła mimowolnie.

- Do wszystkiego – potwierdził i na moment zacisnął usta. – Uwierz mi, że chciałbym pokazać cię całemu światu i ogłosić, że jesteś tylko moja, ale boję się, że ten świat mi cię zabierze. Wyrwie mi ciebie siłą. Nie mogę sobie na to pozwolić.

Wpatrywał się w nią tak przeszywającym szczerością i miłością wzrokiem, że bała się spojrzeć mu w oczy na dłużej niż ułamek sekundy. Rozpłakałaby się na miejscu i po stabilnej Ashley, którą starała się być, nie zostałby nawet najmniejszy ślad. Właściwie nigdy nią nie była i dobrze wiedziała, że na dłuższą metę nigdy jej się to nie uda.

- Rozumiesz? – dopytał, gdy nie odezwała się przez dłuższą chwilę. Kiwnęła głową, ale nadal na niego nie patrzyła. Wtuliła się w zagłębienie jego ramienia i nasłuchiwała pojedynczych uderzeń jego serca, których dźwięk wyraźnie układał się w jej imię. Ash-ley, Ash-ley, Ash-ley. Jak mogła wcześniej tego nie słyszeć?

- Nie pojedziemy do Berlina, Ash. Ani dziś, ani jutro, ani za miesiąc. Nie pojedziemy też do Hamburga, Kolonii ani do Monachium. Dopiero co ciebie dostałem. Daj mi się tobą nacieszyć, zamiast pilnować się i rozglądać, czy aby na pewno nikt nie widział, że wziąłem cię za rękę, przytuliłem czy pocałowałem. Jeszcze nie teraz, bo aktualnie czeka mnie trochę spraw na miejscu, ale obiecuję ci, że niedługo pojedziemy na wakacje. Malediwy, Jamajka, Hawaje. Co tylko będziesz chciała.

- Tylko we dwoje?

- Tylko we dwoje.

~*~

- O co chodzi z Tomem? – zapytała cichutko i wtuliła się w jego bok, przeczuwając, jak drażliwy jest to temat. To, co wydarzyło się w progu jej mieszkania nie powinno mieć w ogóle miejsca. Czarnowłosy spojrzał w zachmurzone niebo, a zaraz wbił wzrok w ziemię.

Szli wzdłuż spokojnej ulicy, której nazwy nie zarejestrowała i kierowali się w stronę pobliskiego parku. Może i Bill nie chciał jechać do Berlina, Hamburga, Kolonii czy Monachium, ale zgodził się na nocny spacer pustymi ulicami Magdeburga. Zanim odpowiedział, przeszli kilkadziesiąt metrów i skręcili w zieloną alejkę.

- Wolałbym, żeby nie wtrącał się w nie swoje sprawy.

- Bill – zaakcentowała i uśmiechnęła się pod nosem. Wprost uwielbiała jego imię. I zupełnie nie rozumiała jego postawy. – To twój bliźniak. Jakby na to nie patrzeć, całe twoje życie to jego sprawa.

- Tak, ale…

- Nie możesz się od niego odsuwać – przerwała mu stanowczo i zatrzymała się, by podkreślić swoje słowa. Bill stanął o jeden krok dalej i odwrócił się w jej stronę, chwytając jej dłoń. – Jesteś najbliższą mu osobą, martwi się o ciebie i o mnie. Przecież on chce dla nas jak najlepiej – dodała nieco ciszej i rozejrzała się dokoła, jakby bała się, że ktoś ich usłyszy, choć w pobliżu nikogo nie było.

- Ostatnio też chciał dla mnie dobrze i widziałaś, co z tego wyszło. Gdyby nie jego mądre rady, te kilka tygodni w trasie spędzilibyśmy zupełnie inaczej.

- Nie mów tak. Zawsze zależało mu na twoim szczęściu.

- To ja wolę, żeby mu nie zależało. Nie mam zamiaru rozmawiać z nim o nas. – Niewiele było potrzeba, by Bill wpadł w lekkie podenerwowanie. – Co on może wiedzieć o moich aktualnych problemach? – zapytał kpiąco. – Przecież on nigdy nie był zakochany, nigdy nie był w jakimkolwiek poważnym związku. Nie ma pojęcia, co czuję. – Ashley chciała wtrącić, że przecież Bill wcześniej też nie był i nie powinien teraz w ten sposób mówić o Tomie, lecz czarnowłosy nie dał jej dojść do słowa. – Próbowałem porozmawiać z nim zaraz po powrocie, chciałem podzielić się z nim swoimi wątpliwościami. Jak brat z bratem i jak przyjaciel z przyjacielem. Jak zawsze. Poszedłem do niego, wyraziłem swoje obawy. I wiesz, co mi doradził? Żebym z ciebie zrezygnował – powiedział, patrząc jej prosto w oczy. – Żebym z ciebie zrezygnował, rozumiesz? – powtórzył wolniej, głośniej i wyraźniej, trafiając każdym pojedynczym słowem prosto w jej serce.

Otworzyła ze zdziwienia usta i bezwładnie puściła jego dłoń.

- Żartujesz sobie ze mnie – wydukała, po czym zaśmiała się nerwowo. – Tom przecież… Nigdy nie powiedziałby czegoś takiego. Powiedz mi, że żartujesz. To niemożliwe, musiałeś go źle zrozumieć.

Patrzyła na niego pytająco, a on widząc jej zdezorientowanie i przerażenie, podszedł bliżej, po czym mocno ją do siebie przytulił. Jak na końcówkę października po tak paskudnym lecie było zadziwiająco ciepło, lecz mimo to Ashley zadrżała.

- Dobrze wiem, co powiedział i naprawdę nie mam pojęcia, o co mu chodzi. Tak, to mój brat bliźniak, z którym - czy tego chcę czy nie - dzielę swoje życie. Widzę, że ty też się z nim zżyłaś, ale wprost krew mnie zalewa, gdy widzę, że próbuje ingerować w nasze sprawy.

Gdyby nie wtulała się w jego pierś, kręciłaby głową w niedowierzaniu. Jak jej najlepszy przyjaciel, jej bratnia dusza, człowiek tak ciepły, pomocny i pełen empatii mógł doradzić coś takiego rzekomo najbliższym mu osobom?

- Proszę cię, porozmawiaj z nim jak wrócisz – szepnęła w rękaw jego kurtki. – Kto jak kto, ale ty najlepiej powinieneś wiedzieć, że trzymanie w sobie swoich wątpliwości jest najgorszym, co można zrobić.

- Nie wiem, czego się spodziewałaś, ale ja bynajmniej nie mam zamiaru teraz wracać do Toma. Jedyne, co powinniśmy zrobić, to wrócić do ciebie, bo jest ci zimno.

- Nie jest – zaprotestowała, na co on tylko się roześmiał, tuż nad jej uchem, a po całym jej ciele przebiegł przyjemny dreszcz. Dźwięk jego śmiechu był jej ulubionym, zaraz po dźwięku bicia jego serca. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek nadejdzie taki dzień, gdy przestanie reagować na niego w ten sposób i wydawało jej się, że nigdy. Bill był jak magnes. Nie mogła oderwać od niego wzroku i nie potrafiła opanować fascynacji, jaką wzbudzał w niej każdy jego ruch.

- Przecież cała drżysz.

No tak, rzeczywiście. Wystarczyły sekundy, by całkowicie zabłądziła we własnych myślach, próbując zajrzeć do swojego serca i zrozumieć swoje uczucia. Stwierdzenie Billa jednak skutecznie przypomniało jej o Tomie.

- To z nerwów – przyznała i wcale nie skłamała. Od kilku miesięcy żyła w ciągłym stresie. Najpierw miało to związek z przeprowadzką do Magdeburga, egzaminami, problemami ze znalezieniem pracy. Później w jej życiu pojawił się on, Bill, zaburzając swoją obecnością resztki równowagi, jakie w niej pozostały. Denerwowała się wszystkim, co było z nim związane. Wkroczyła do jego świata pełna optymizmu. Rzuciła się na głęboką wodę, nieświadoma, jak bardzo ją to wykończy, a przecież ją ostrzegał. Nie ostrzegł jej tylko przed samym sobą, choć i tak pewnie by go nie posłuchała. – Wycieńczyła mnie ta trasa. Zarówno jeśli chodzi o trasę samą w sobie, jak i o sytuację, jaka była między nami – powiedziała, tuląc się do jego piersi, a przed oczami stawały jej tysiące fanek, które niemal każdego wieczoru krzyczały jego imię. Widziała to na własne oczy, a jakby wciąż ciężko jej było w to uwierzyć. A to tylko jej wolno było wtulać się w jego ramiona, tylko ona mogła zasnąć u jego boku i tylko ona słyszała swoje imię wypowiedziane przez niego tym zachrypniętym półszeptem. – Teraz wszystko powinno być już dobrze, a i tak powstał kolejny problem. Po prostu jestem zmęczona.

- Dlatego wrócimy do domu – odparł łagodnie i pogładził jej policzek wierzchem dłoni.

- Nawet nie usiedliśmy… - spojrzała błagalnie w stronę pobliskiej ławki. Dobrze jej było z nim na świeżym powietrzu, tak inaczej, swobodniej i chciała nacieszyć się tym uczuciem wolności, lecz Bill już podjął decyzję.

- Przyjdziemy tu kiedy indziej, obiecuję. A teraz wracamy do domu, czeka nas jeszcze długa droga. I prawdę mówiąc, trochę zgłodniałem.

- Nie mam nic w lodówce. Chcesz gdzieś zajść i kupić coś na szybko?

- Mówiąc, że zgłodniałem, niezupełnie to miałem na myśli.

~*~

Mimo głupkowatego uśmieszku Billa, Ashley i tak wstąpiła do pierwszej lepszej taniej knajpki z fast foodami i zamówiła dwa hamburgery na wynos. Bill z oczywistych względów nie wszedł do środka, ale cały zakapturzony niemal przykleił się do szklanych drzwi i obserwował swoją ukochaną czekająca na jedzenie. I gdy tak patrzył na jej szczupłe nogi w obcisłych czarnych spodniach i na jej wcięcie w talii w tym dopasowanym płaszczyku, na jej zaróżowione od chłodnego powietrza policzki, pełne, delikatnie rozchylone usta i długie blond włosy rozwiane lekkim jesiennym wiatrem, pomyślał sobie, że jest największym szczęściarzem na świecie. Była ucieleśnieniem jego marzeń; ideałem, którego tak naprawdę nigdy nie sprecyzował, lecz gdy tylko ją zobaczył, już wiedział, że to ona i wprost nie mieściło mu się w głowie, że los sprzyjał mu na tyle, by pozwolić im się spotkać, lecz nie pozwolił mu jej mieć.  I w momencie, gdy już myślał, że to koniec, a ten stąpający po ziemi anioł nigdy nie będzie należał do niego, okazało się, że jej serce stoi dla niego otworem. Czego mógł więcej chcieć? Jak w ogóle mógłby o więcej prosić?

Wyszła z baru z dwoma wielkimi, srebrnymi zawiniątkami w dłoniach i z szerokim uśmiechem podała mu jedno z nich.

- Bardziej cieszysz się na widok tego hamburgera niż na mój – skomentował z przekąsem, obserwując ją, gdy w pełnym skupieniu walczyła z folią aluminiową.

- Nie jadłam nic od dobrych kilku godzin! – próbowała się usprawiedliwić, lecz Bill jedynie posłał jej pobłażliwe spojrzenie.

Nie zdawała sobie z tego wcześniej sprawy, ale zapach hamburgerów uświadomił jej, jak okropnie była głodna, lecz słowa Billa momentalnie pozbawiły ją apetytu. Przypomniała sobie, jak niemal każdego dnia trasy Tom dokuczał jej w ten sam sposób i powtarzał, że jak będzie się tak objadać, to niedługo nie zmieści się w autobusowym łóżku, lecz gdy czasem wieczorami płakała z bezradności w jego koszulkę, tulił ją z całej siły do siebie i mówił jej, że jest najpiękniejsza. Tom, ten sam, który o nic nie pytał, a wszystko rozumiał, ten sam, który chciał dla wszystkich jak najlepiej i ten sam, który rzekomo doradził Billowi, by ją zostawił, a przecież dopiero co był u niej w mieszkaniu i był gotów zrobić wszystko, by jego brat i jego przyjaciółka byli razem szczęśliwi. Wiedziała, że logika niekoniecznie jest atrybutem braci Kaulitz, lecz to wykraczało poza wszelkie granice i jak najszybciej musiała dowiedzieć się, o co chodziło.